Źródło - Jacek Kaczmarski

Płynie rzeka wąwozem, jak dnem koleiny

Która sama siebie żłobiła

Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej

Tam na górze są ponoć równiny

I im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy

Sama biorąc na siebie cień zboczy…

Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wije

Własna w czeluść ciągnie go siła

Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny

Jest i będzie, będzie jak była

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

A na ścianach wąwozu pasy barw i wyżłobień

Tej rzeki historia, tych brzegów

Ślady głazów rozmytych, cienie drzew powalonych

Muł zgarnięty pod siebie wbrew sobie

A hen, w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina

Ziemia nad nim się zrastać zaczyna…

Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu

Woda syczy i wchłania, lecz żyje

I zakręca, omija, wsiąka, wspina się, pieni

Ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

I są miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygła

Pod kożuchem brudnej zieleni;

Tam ślad, prędzej niż ten, co zostawił go, znika

Niewidoczne bagienne są sidła

Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki

Więc jest nurt, choć ukryty dla oka!

Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna

Niech się sypią lawiny kamieni!

I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów

Bo cóż drąży kształt przyszłych przestrzeni

Jak nie rzeka podziemna?

Groty w skałach wypłucze, żyły złote odkryje

Bo źródło, bo źródło wciąż bije…

La rivière coule dans un ravin, comme le fond d'une ornière

Qui s'est sculptée

Les parois du ravin montent, de plus en plus haut des deux côtés

Il y a des plaines là-haut

Et plus cette eau est grande, plus elle ira en profondeur

Prenant l'ombre des pistes sur elle-même...

Le sable s'échappe sous le courant, le courant serpente sur le sable

Sa force l'entraîne dans l'abîme

Mais il y a encore une rivière au fond de ce gouffre

C'est et ce sera, ce sera comme c'était

Parce que la source, parce que la source bat encore

Et sur les parois du ravin, des rayures de couleurs et des rainures

Histoire de ce fleuve, de ces rives

Traces de rochers flous, ombres d'arbres tombés

La mule est ramassée contre elle malgré elle

Et puis, en dessous la faible lueur traverse encore le sol

Le sol au-dessus de lui commence à grandir ensemble ...

Gravier et argile des deux côtés pour l'empêcher de courir

L'eau siffle et absorbe, mais vit

Et ça tourne, contourne, s'imprègne, grimpe, écume

Mais ça coule, coule encore contre les rivages

Parce que la source, parce que la source bat encore

Et il y a des endroits où l'eau a presque gelé dans la vase

Sous une couche de vert sale;

Là la trace disparaît plus vite que celle qui l'a laissé

Les pièges sont invisibles dans les marais

Mais la source bat toujours, forçant l'impulsion entre les pentes

Il y a donc un courant, bien que caché à l'œil !

Le ciel est presque invisible, la profondeur est fraîche et sombre

Qu'il y ait des avalanches de pierres !

Et que les pentes des ravins impitoyables se confondent

Car quelle est la forme des futurs espaces

Comment pas une rivière souterraine ?

Il creusera les grottes dans les rochers, il découvrira les filons d'or

Parce que la source, parce que la source bat encore...