Starosc Owidiusza - Jacek Kaczmarski

Cóż, że pięknie, gdy obco — kiedyś tu będzie Rumunia

Obmywana przez fale morza, co stanie się Czarne

Barbarzyńcy w kożuchach zmienią się w naród ambitny

Pod Kolumną Trajana zajmując się drobnym handlem

Umrę, patrząc z tęsknotą na niedostrzegalne szczyty

Siedmiu wzgórz, które człowiek zamienił w Wieczne Miasto

Skąd przez kraje podbite, z rąk do rąk — niepiśmiennych

Iść będzie i nie dojdzie pismo Augusta z łaską

Z dala od dworu i tłumu — cóż to za cena wygnania?

Mówiłem wszak sam — nad poezją władza nie może mieć władzy

Cyrku w pustelnię zamiana spokój jednak odbiera

Bo pyszniej drażnić Cesarza, niż kupcom za opał kadzić

Rzymu mego kolumny!

Wróg z murów was powydziera

I tylko we mnie zostanie czysty wasz grecki rodowód!

Na nim jednym się wspieram tu, gdzie nie wiedzą - co Grecja

Z szacunkiem śmiejąc się z. czci, jaką oddaję słowu

Sen, jedzenie, gra w kości do bólu w schylonych plecach

Wiersz od ręki pisany dla tych, którym starczy — co mają

Piękna tu nikt nie obieca, za piękno płaci się złotem

Pojąłem, tworząc tu, jak z Ariadny powstaje pająk:

Na pajęczynie wyrazów — barwy, zapachy i dotyk

Łąki, pałace i ludzie — drżący Rzym mojej duszy —

Geometria pamięci przodków wyzbyta brzydoty

Zwierciadło żywej harmonii diamentowych okruszyn

Stoją nade mną tubylcy pachnący czosnkiem i czuję

Jak zmieniam się w list do Stolicy, który nikogo nie wzrusza

Kiedyś tu będzie Rumunia, Morze — już Czarne — faluje

I glebą pieśni się staje ciało i świat Owidiusza

Eh bien, c'est beau, quand des étrangers - la Roumanie seront ici un jour

Lavé par les vagues de la mer, qui deviendra noire

Les barbares en manteaux de peau de mouton deviendront une nation ambitieuse

A la colonne Trajane, traitant du petit commerce

Je mourrai en regardant avec envie les sommets imperceptibles

Sept collines que l'homme a transformées en ville éternelle

D'où par les pays conquis, de main en main - analphabètes

Il ira et non la lettre d'Auguste avec grâce

Loin de la cour et de la foule - quel est le prix de l'exil ?

Après tout, je me disais - la poésie ne peut pas être gouvernée par l'autorité

Cependant, transformer un cirque en ermitage enlève la paix

Car il est plus délicieux d'importuner l'Empereur que d'encenser les marchands de carburant

Rome de ma colonne !

L'ennemi t'arrachera des murs

Et ce n'est qu'en moi que restera ta pure lignée grecque !

Sur celui-là, je me soutiens là où ils ne savent pas ce qu'est la Grèce

Tout en riant respectueusement du respect que je donne au mot

Dormir, manger, jouer aux dés à la douleur dans un dos courbé

Poème manuscrit pour ceux qui en ont assez - ce qu'ils ont

Personne ne promet la beauté ici, vous payez la beauté avec de l'or

J'ai compris, créant ici comment une araignée surgit d'Ariane :

Sur la toile des mots - couleurs, odeurs et toucher

Prairies, palais et gens - la Rome tremblante de mon âme -

La géométrie de la mémoire ancestrale est exempte de laideur

Un miroir de l'harmonie vivante des miettes de diamant

Les indigènes se tiennent devant moi et sentent l'ail et je peux le sentir

Comment je me transforme en lettre au Capital qui n'émeut personne

Un jour la Roumanie sera là, la mer Noire ondule

Et le sol de la chanson devient le corps et le monde d'Ovide