Ocalić od zapomnienia - Marek Grechuta

Ile razem dróg przebytych

Ile ścieżek przedeptanych

Ile deszczów, ile śniegów

Wiszących nad latarniami

Ile listków, ile rozstań

Ciężkich godzin w miastach wielu

I znów upór, żeby powstać

I znów iść i dojść do celu

Ile w trudzie nieustannym

Wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń

Ile chlebów rozkrajanych

Pocałunków?

schodków?

książek?

Oczy twe jak piękne świece

A w sercu żródło promienia

Więc ja chciałbym twoje serce

Ocalić od zapomnienia

U twych ramion płaszcz powisa

Krzykliwy, z lesnego ptactwa

Długi przez cały korytarz

Przez podwórze, aż gdzie gwiazda Wenus

A tyś lot i górność chmur

Blask wody i kamienia

Chciałbym oczu twoich chmurność

Ocalić od zapomnienia

Combien de routes parcourues ensemble

Combien de chemins ont été parcourus

Combien de pluies, combien de neiges

Suspendu aux lanternes

Combien de feuilles, combien de ruptures

Heures difficiles dans de nombreuses villes

Et encore l'entêtement à se lever

Et repartir et y arriver

Combien de labeur constant

Soucis communs, aspirations communes

Combien de pains tranchés

Bisous?

escaliers?

livres?

Tes yeux sont de belles bougies

Et dans le coeur est la source du rayon

Alors je voudrais ton coeur

Sauver de l'oubli

Le manteau pend de tes épaules

Bruyant, des oiseaux forestiers

Long tout le long du couloir

De l'autre côté de la cour où se trouve l'étoile Vénus

Et toi, le vol et le sommet des nuages

La lueur de l'eau et de la pierre

Je souhaite que tes yeux soient nuageux

Sauver de l'oubli