Droga za widnokres - Marek Grechuta

Nie na tym niebie, a i gwiazda nie ta

Weszła mi w szkodę, poraziła oczy

Wół stąpa ciężko, toczy się kareta

Patrzeć, a droga w gęsty las się toczy

W moim lesie, na moim południu

Wrzosy chodzą po rudych pagórkach

I już drzewa jesienią się trudnią

Wiatr się stroi w ich opadłe pióra

U kapelusza powisają dzwonki

Aby okłamać skromność wesołością

Jakby żałobę pisać krojem czcionki

Co na wesele przyszła spraszać gości

Hej, hej, hej, hej, hej, hej

Hej, hej, hej, hej, hej, hej

Gdzie jest ten kamień, za który nie sięga

Kolców i pokrzyw rozległy widnokres?

Gdzie trochę ciepła, co u stóp przyklęka

I rękawice osuszy mi mokre?

W moim lesie wygasły już światła

Noc już w coraz większym płaszczu chodzi

Z boku kropli, ostatniej co spadła

Zimy biała gwiazda się urodzi

U kapelusza powisają dzwonki

Aby okłamać skromność wesołością

Jakby żałobę pisać krojem czcionki

Co na wesele przyszła spraszać gości

Hej, hej, hej, hej, hej, hej

Hej, hej, hej, hej, hej, hej

W moim lesie białe ognie płoną

Rosną skrzydła śniegowej zawieji

W moim lesie świt cały ze szronu

W moim lesie jednak zima dmie

Pas dans ce ciel, et l'étoile n'est pas celle-ci

Elle m'a fait mal aux yeux

Le boeuf marche lourdement, le chariot roule

Regardez, et la route dans la forêt dense roule

Dans ma forêt, dans mon sud

Les bruyères marchent sur des monticules rouges

Et les arbres travaillent déjà dur en automne

Les airs du vent dans leurs plumes tombées

Les cloches pendent au chapeau

Mentir à la pudeur avec gaieté

Comme pour écrire le deuil dans une police de caractères

Qu'est-elle venue pour inviter des invités au mariage ?

Hé hé hé hé hé hé

Hé hé hé hé hé hé

Où est la pierre qu'il n'atteint pas

Épines et orties le vaste horizon ?

Quelque part un peu chaud, agenouillé à mes pieds

Et sécher mes gants pendant qu'ils sont mouillés ?

Les lumières sont éteintes dans ma forêt

La nuit porte déjà un manteau de plus en plus grand

Du côté de la goutte, le dernier qui est tombé

L'étoile blanche d'hiver naîtra

Les cloches pendent au chapeau

Mentir à la pudeur avec gaieté

Comme pour écrire le deuil dans une police de caractères

Qu'est-elle venue pour inviter des invités au mariage ?

Hé hé hé hé hé hé

Hé hé hé hé hé hé

Dans ma forêt, des feux blancs brûlent

Les ailes des chutes de neige poussent

L'aube dans ma forêt n'est que givre

Dans ma forêt, cependant, l'hiver souffle