Tajemniczy uśmiech - Marek Grechuta

W każdym starszym mieście znajdziesz takie domy

Które stoją kilka wieków niewzruszone

Zapatrzy się w okno cichy nieznajomy

I ujrzy jak ktoś też patrzy w jego stronę

Kobieta ubrana z tamtych lat żywotnych

Lekko się uśmiecha, niepewna przybysza

Wykrzykujesz nagle imię jej gwałtownie-

Gioconda!

Lecz w oknie pustka, wokół cisza

Gioconda to ona przemyka

Po pięknych krużgankach, przestronnych komnatach

Tam gdzie łuk odcieni, tam gdzie bazylika

Gdzie zdobne portale arkadów kantata

To jej, to jej uśmiech zyskał sobie sławę

Dzisiaj znam plakaty z uśmiechem pełniejszym

Reklamują pastę, papierosy, kawę

Sukienki, obuwie o kształcie piękniejszym

I jeszcze do tego samochód na trawie

Samolot w obłokach, rakietę na księżyc

Jak na Leonarda Da Vincii wystawie

Pomysłów dawniejszych

Gioconda jej uśmiech na twarzy

Świat cudów techniki nieśmiało nam wieszczy

O którym od wieków człowiek ciągle marzy

Byleby to nie był jednak świat złowieszczy

Idziesz przez te bramy które znają wieki

Patrzysz na podwórka, balkony zmurszałe

Widzisz jak przepływa tędy czas kaleki

I jak dawne piękno staje się niestałe

A kiedy zupełnie rozpadnie się w nicość

Ten świat starych murów, bo był przestarzały

Przypomni się wtedy smutne, blade lico

I uśmiech już wtedy bardziej zrozumiały

Gioconda to ona przemyka

Po pięknych krużgankach, przestronnych komnatach

Tam gdzie łuk odcieni, tam gdzie bazylika

Gdzie zdobne portale arkadów kantata

Vous trouverez des maisons comme celles-ci dans chaque vieille ville

Qui se tiennent depuis plusieurs siècles inébranlables

L'inconnu silencieux regardera la fenêtre

Et il verra aussi quelqu'un regarder dans sa direction

Une femme vêtue de ces années de vie

Elle sourit légèrement, nouvelle venue incertaine

Soudain tu cries violemment son nom

Joconde !

Mais il n'y a rien à la fenêtre, il y a du silence autour

Gioconda, elle se faufile

Autour de beaux cloîtres, chambres spacieuses

Là où est l'arche d'ombres, il y a la basilique

Où sont les portails décoratifs des arcades de la cantate

C'est elle, c'est son sourire qui s'est fait un nom

Aujourd'hui, je connais des affiches avec un sourire plus plein

Ils annoncent de la pâte, des cigarettes, du café

Robes, chaussures avec une plus belle forme

Plus une voiture sur l'herbe

Avion dans les nuages, fusée vers la lune

Comme à l'exposition Leonardo Da Vincia

Idées plus anciennes

Gioconda son sourire sur son visage

Le monde des merveilles technologiques nous raconte-t-il timidement

Les gens en rêvaient depuis des lustres

Tant que ce n'était pas un monde sinistre

Tu franchis ces portes qui connaissent les âges

Tu regardes les cours, les balcons sont pourris

Tu vois comment le temps paralysé passe de cette façon

Et comment l'ancienne beauté devient inconstante

Et quand il s'effondre complètement dans le néant

Ce monde de vieux murs parce qu'il était dépassé

Alors le visage triste et pâle sera rappelé

Et le sourire était alors compréhensible

Gioconda, elle se faufile

Autour de beaux cloîtres, chambres spacieuses

Là où est l'arche d'ombres, il y a la basilique

Où sont les portails décoratifs des arcades de la cantate