Kantata - Marek Grechuta

Śniły mi się ptaki bez nieba…

Śniły mi się konie bez ziemi…

Tu żadnej pory roku oprócz zimy nie ma

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

Obcy mur z obcym murem graniczy

Na łodyżce podwórka więdnie lniany kwiatek nieba

A oni tam zboże sieją

Senne siano się zwozi w sienie otwarte na oścież

Tam lato ze złotym berłem przechodzi

Jeszcze z daleka samego Królestwa

Świeci ostatnie jabłko na jabłoni…

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

I nikt nie krzyknie nawet, kiedy upadnę w zgiełku zmotoryzowanym

Jak resztki lodu sprząta się przed wiosną - obcego człowieka podniosą

Zbiegną się nagle wszystkie strony i pory roku będą równocześnie

Wszystkie chwile uderzą naraz do serca

I spór będą wiodły, do której z nich należę

I niech to będzie spowiedź, ale bez rozgrzeszenia

Nie chcę, by okradano mnie z mojego życia

J'ai rêvé d'oiseaux sans ciel...

Je rêvais de chevaux sans terre...

Il n'y a pas de saison ici sauf l'hiver

Voici une place pour un labyrinthe et une pierre pour la tête

Le mur étranger est bordé par le mur étranger

La fleur de lin du ciel s'estompe sur la tige du jardin

Et ils y sèment du grain

Le foin somnolent est apporté dans une grande salle ouverte

Là passe l'été avec le sceptre d'or

Le Royaume lui-même est encore loin

La dernière pomme brille sur le pommier...

Voici une place pour un labyrinthe et une pierre pour la tête

Et personne ne criera même quand je tomberai dans l'agitation motorisée

Comme la glace restante est nettoyée avant le printemps - un étranger ramassera

Tous les côtés se rencontreront soudainement et les saisons seront simultanément

Tous les moments frapperont le cœur à la fois

Et la dispute mènera à laquelle j'appartiens

Et que ce soit une confession, mais sans absolution

Je ne veux pas qu'on me vole ma vie